Die groot trek! - deur Johan Obbes

Johan (aan't blaas) ...en De Wyk (iets in geel)

Wie sou ooit kon dink dat ons wragtag 2011 sou maak!? Die plastiek denneboompies het verlep, die donnerse Suid Ooster waai steeds en ek vermy alle spieëls want op een of ander manier het my klere die rare verskynsel getref waar dit na die fees seisoen nie meer pas nie. Tog grom ek so nou en dan heel hardvogtig vir my eie vreet lustigheid wat elke Desember so irriterend soos ‘n slegte appelkoos griep voor ’n Valentines date by my deur kom klop. Maar ons is hier en die jaar lê voor ons. Vars, vlytig en met hernuwe drif in my rif is ek paraat en praat so veel as moontlik stront om myself te belieg...want ek wil nie al terug wees van vakansie nie.

Die parlement is oop, die land vloed die vakansie is jou werklik al vergete en tog kan jy ’n hier en daar nog iemand bespeur in ’n winkel sentrum wat nou nie juis van ons kontrei is nie en soos ’n onbeskaamde toeris nou maar eenmaal geteel is, blyk dit dat die spulletjie hulleself liederlik geniet in hulle Safari onderbaadjies (Duitsers) wit blonde hare met ’n kreef rooi sonbrand (Skandinawiërs) of die families wat van klein tot groot in matching Crocs nog tussen ons Kapenaars argeloos rondloop in die hoop om ’n Wimpy special te tref, want die Spur is vol. Die punt is, mens weet nooit of jy moet hunker om terug te gaan op vakansie nie en of jy eintlik moet bid dat die vakansie moet ophou. Ek het duidelik nog nie my bui vasgepen nie dus is ek ’n uiteraard van die saak rebels jaloers en net bloot moerig want sien die nuwe jaar het GROOT veranderinge vir ons gebring by Palm Court 5. Ons het getrek! Die Pretoriusse is weer Noord en die Obbesse suid.


Soos die meeste ander Kaapse inboorlinge het ek die vakansie gevlug voor die stroom toeriste wat op Kaapstad toesak, om maar net weer dieselfde ergernis in die kleiner kusdorpies te gaan oordra.

Fred  Viljoen, De Wyk Pretorius en yours truly Johan Obbes

So word ek toe die “toeris” ...en die pyn in die inboorlinge se gatte met my wangedrag. Nee, ek praat nie van wangedrag soos om papsak te drink uit ’n Ford Cortina se kattebak, langs die Hartbeespoort dam nie. Ek praat van daai vakansie luim wat jou korrup. Van die vreugde om die Zef in jou Zen los te laat en kommin te wees sonder dat jou vriende of kollegas jou sal sien. Want of jy nou nog in die ontkennings fase is of nie, ons almal het ’n diep kommin streep in ons wat met vakansie tye uitkom en ek het dit eers hierdie Desember aan myself erken...en wat ’n openbaring was dit nie vir my veroordelende konstitusie nie! Ek is gewoonlik die eerste een om ’n vinger (ons sê nie watter een nie) in die verkeer te “demonstreer” in die rigting van ’n GP, EC of NW nommer plaat wat voor my insny; en roep met die grootste verontwaardiging (soos Ant Stienie oor die voorhekkie) hoe kommin die mense is met hulle two-tone Veldfokus hemde, rugby kort broeke, tear drop oorbelletjies en tarentaal highlights wat in die Waterfront rond stap. Kaapstad is tog immers die mode stad van die Afrika...se ek die hipokraat wat in ‘n Billabong slaap T-shirt (van my skool jare) sit en skryf.

Maar my belydenis vandag is immers van korte duur so lees gou want ek delete wragtag hierdie skuld erkentenis binnekort. Ek het die vakansie in ’n GP kar rond gery, straat op en straat af in ’n kusdorpie asof ek op ’n Sondag middag rit is met die vensters groot oop, ’n Nicholas Louw nommer op die CD player (kliphard natuurlik), my drie klein nefietjies (tussen 17 maande en 10 jaar) wat almal kliphard saam sing op ’n liedjie wat klink of dit met back tracks opgeneem is, iets natuurlik met ’n “Ek is lief vir jou my bokkie/rokkie/frokkie en nou soen jy my nie meer nie, want jy het ’n nuwe ou by jou niggie se troue ontmoet in Ventersdorp” tipe deuntjie. Met so nou en dan ’n stukkie snot wat van agter af na my kant toe geskiet word (ek wou nie omkyk om te sien wie die skuldige was nie), want ek was gatvol verby met grafies, see sand, krismis crackers en vuil doeke wat opstapel in die vullis want die munisipaliteit werk oortyd. Ek dink ek pynig myself want uit die aard van die saak was dit my toedoen dat dié drietjies, almal met snot beskiet. Ek het hulle geleer het om te sê “HOU VAS” en dit was moeilikheid soek in die ergste graad, want watter kind gaan die volwasse humor in die uitdrukking snap. Vir hulle is die enigste assosiasie vir “HOU VAS” dat iets eers gegooi moet word in iemand se rigting wat dan noodwendig gevang moet word met die ondersteunende woorde van “HOU VAS” om die gebruik af te rond. Desnieteenstaande kan ek eerlik sê dat die vakansie was heerlik, kort en nee ek het nie Nuwejaar 7e Laan op die TV gekyk nie maar vroeg ingekruip met ’n boek en geluister hoe die bure mekaar moker met die oorskiet Kersdag skaapboud been, afgewissel met tussenposes van vuurwerke, sleurende weergawes van Old Lang Syne en die sagte gedrup van die mot reën wat die nuwe jaar inlui.

Wat 2011 vir ons inhou, weet ek nie. Wat dit vir SOUT en Tiemie hierdie jaar inhou is wel heelwat verandering. Teen die einde van 2010 was ek en De Wyk se lewens so deurmekaar dat ons Esmarie Weydeman moes afveg wat die publikasie regte van ons skandes wou koop vir Huisgenoot. Tog in die diskoers van wat eintlik hier agter die kruie blad aangaan, wil ek meedeel dat ons projekkie steeds gaan voortgaan. Dit sal anders wees en ons sal moet hard werk om ons skandes te koördineer, maar ek glo hard dat De Wyk net aspris was oor hy gesien het die skaap peertjie resep lê voor.

Eks op Kleinmond en De Wyk nou in Jo’burg maar ons behou hierdie keer die goeie of sal ek eerder net erken dat ek behou my Zef in my Zen na alles beproef is. Ons nuwe website is onder konstruksie, resepte begin algar op te gaar en my lus vir ’n Masala lê vlak. So HOU VAS, kom skiet bietjie snot en kyk saam met my na ’n paar foto’s van 2010 se ervarings wat ons tot hier gebring het. Mwah! De Wyk...die Kaap mis jou

Fabulash